من و بچه های مدرسه شاهد

بیشتر استادان ادب پارسی اعتقاد دارند که فردوسی شیعی مذهب بوده ! اگر چه این مسئله اصلا مهم نیست و ذره ای از محبوبیت این رادمرد عرصه ی حماسه نمی کاهد , ابتدا بدون هیچ قضاوتی ابیات زیر را مرور کنیم :

تورا دین و دانش رهاند درست          در رستگاری ببایدت جست

وگر دل نخواهی که باشد نژند     نخواهی که دایم بوی مستمند

به گفتار پیغمبرت راه جوی             دل از تیرگیها بدین آب شوی

چه گفت آن خداوند تنزیل و وحی        خداوند امر و خداوند نهی

که خورشید بعد از رسولان مه               نتابید برکس ز بوبکر به

عمر کرد اسلام را آشکار                 بیاراست گیتی چو باغ بهار

پس از هردوان بود عثمان گزین          خداوند شرم و خداوند دین

چهارم علی بود جفت بتول          که او را به خوبی ستاید رسول

که من شهر علمم علیم در است درست این سخن گفت پیغمبر است

پس از این ابیات , بیتهای دیگری نیز آمده که از جهاتی مورد نقد قرار می گیرند :

1-در زمان فردوسی (قرن چهارم و اوایل پنجم) تعدد فرقه ها به اندازه ی زمان ما نبوده و کسانی هم پیدا می شدند که مثل خود علی (ع) خلافت خلفای راشدین را پذیرفته بودند !

2-همه ی منتقدان به اتفاق فردوسی را شاعری پاکزبان می دانند که هرگز زبان به دشنام نمی گشاید بیت زیر هرگز در شان فردوسی نیست :

نباشد جز از بی پدر دشمنش          که یزدان به آتش بسوزد تنش

بی پدر یعنی حرامزاده و فردوسی در سراسر شاهنامه اینگونه الفاظ زشت به کار نبرده !

3-ابیات بعدی بسامد عربی بیشتری دارند و ما خوب می دانیم که فردوسی در شاهنامه دست به چه تصفیه و تسویه ی زبانی زده است. شک نیست که بیتهای بعدی دستکاری شده و یا اضافه شده اند. در ارادت فردوسی به علی (ع) و اهل بیت شکی نیست اما باور کنید که : فردوسی سنی مذهب است.